Werken in Gastein - resultaten van de wetenschap

• Het effect op drukpijndrempels, pijnintensiteit, functionele beperking en medicijngebruik werd onderzocht.

• Alle onderzoeken toonden een significant therapeutisch succes gedurende vele maanden na het einde van de therapie.

• Direct na de kuur was er geen verschil in het genezingssucces van de radontherapie in vergelijking met dezelfde therapie zonder radon. MAAR: In de follow-up periode, na drie en zes maanden, was de mate van pijn significant lager bij de patiënten die behandeld waren met radon. Recente studies tonen zelfs aan dat patiënten met ankyloserende spondylitis gedurende 9 maanden pijnvrij zijn, met een gelijktijdige vermindering van medicatie.

De stralingsblootstelling van radontherapie is aanzienlijk lager dan de natuurlijke, jaarlijkse stralingsdosis van 2,5 mSv. De dosis tijdens een kuur met tien tot twaalf ingangen in de Heilstollen is 1,8 tot 2,2 mSv. Het bewezen voordeel van radontherapie is dus veel groter dan de hypothetische risico's.

Als men dit zuiver hypothetische risico vergelijkt met de bijwerkingen van reumamedicatie zoals niet-steroïde ontstekingsremmers (NSAID's), is radontherapie duidelijk te verkiezen boven medicatie. Het risico op ongewenste bijwerkingen in de maag en darmen is bij deze medicijnen relatief hoog. Meer dan 70% van de patiënten die met NSAID's worden behandeld, vertonen veranderingen in het maagslijmvlies. Ernstige complicaties eindigen in 10 tot 20 % van de gevallen fataal. Daarom is het hypothetische risico van radontherapie veel lager dan het werkelijke risico van bijwerkingen van NSAID's.

De onderzoeken beschrijven het proces dat in het lichaam in gang wordt gezet door radontherapie. Simpel gezegd wordt er een kettingreactie in gang gezet die het eigen herstelsysteem van de cel stimuleert, ontstekingsremmende boodschappers uitzendt en het immuunsysteem stabiliseert.

In meer wetenschappelijke termen gebeurt er het volgende: De immuunrespons in de ontstoken weefsels wordt afgezwakt. Experimentele resultaten en fysiologische observaties wijzen op een moleculaire en cellulaire reactieroute. Dit vindt plaats tijdens apoptose van individuele huidcellen of cellen van het longweefsel. Apoptose is een voorgeprogrammeerde, natuurlijke en gereguleerde celdood die geen ontsteking veroorzaakt, zoals de reguliere celdood in het menselijk lichaam bedoeld is. Deze apoptose start dus een proces van proliferatie van ontstekingsremmende cytokinesignalen (ontstekingsremmende boodschappers), dendritische cellen (cellen van het immuunsysteem) en T-helpercellen (zij initiëren een immuunrespons). Dit leidt tot een vermindering van de activiteit van ontstekingsmacrofagen en neutrofielen (andere cellen van het immuunsysteem) en de migratie van leukocyten (witte bloedcellen). Dit werkingsprincipe vindt ook plaats bij therapieën met ultraviolette B- of röntgenstraling.

De alfastraling stimuleert dus de cytokineproductie en de balancering van de cellulaire immuunrespons en heeft zo een ontstekingsremmend, stabiliserend, celvernieuwend en herstellend effect.